Thijs Bloothoofd en ik maken een performance over mogelijkheden.
Stel, ik ben een zeepaardje neemt het publiek mee naar het ‘nu’, om daar een ervaring aan te boren die je als volwassene kwijt kunt zijn: het gevoel van oneindig veel mogelijkheden, van niet weten en niet invullen.
Hoe ouder je wordt en hoe langer je leeft, hoe meer je gaat handelen op basis van eerdere ervaringen. Voordat je een bepaalde keuze maakt schat je in of iets wel of niet zal lukken en wat de uitkomst zal zijn. Als iets eerder niet mogelijk bleek, is de kans groot dat het nu ook niet lukken zal. We zien vaker eerder dat wat niet kan, dan dat wat wel kan.
Stel, ik ben een zeepaardje is een uitnodigingom het vrije, open, energieke, nieuwsgierige en levenslustige gevoel van oneindig veel mogelijkheden opnieuw te ervaren. Een gevoel waar je blij van wordt, een gevoel van vrijheid, een gevoel van oneindig veel keuzes. Een leven is zo rijk, er is zoveel. Dit is er, en ook dit, dat ook, en dit. Het is er.
Thijs neemt het publiek mee in zijn verbeelding: een eindeloze stroom van wonderlijke verzinsels die onze fantasie en lachspieren prikkelen. We kunnen zijn gedachtenassociaties hardop volgen. Naast een inhoudelijke betekenis heeft de tekst ook een vormelijke kracht en muzikaliteit.
“Stel: deze ruimte is helemaal wit. Fel, bijna lichtgevend wit. Alles is wit. De muren: wit. De snoeren, gordijnen, de plinten: allemaal wit. We weten niet hoe ze het voor elkaar hebben gekregen, maar ze hebben het zeker voor elkaar gekregen. En hier, net niet in het midden van de ruimte, zit een konijntje. Met rode ogen. Hij eet een koekje.”
Stel, ik ben een zeepaardje wordt een ode aan de verbeelding, fantasie en kinderlijke naïviteit, die je verwachtingen op de proef stelt en je verleidt tot nieuwe gedachten, om van daaruit met frisse ogen naar de wereld te kijken.
Maakproces
Het maakproces van de voorstelling begon met een tweedaagse repetitie op een landgoed in België. Daarna volgde een tweemaandelijks toonmoment bij ‘Monsteren!’ in Theater Kikker, waar we als vaste rubriek inkijkjes gaven in ons maakproces. Nu willen we de volgende stap maken, en het materiaal uit de toonmomenten doorontwikkelen tot een volwaardige voorstelling. Het plan voor Stel, ik ben een zeepaardje was reeds bij aanvang klein, simpel en kwetsbaar, en we willen ervoor zorgen dat ook de uiteindelijke voorstelling klein, simpel en kwetsbaar wordt – met uiteraard een waanzinnig overdonderend effect op het publiek.
Reactie van Jolie Vreeburg, programmeur Theater Kikker:
“Afgelopen seizoen heeft het duo Thijs Bloothoofd & Suzan Tolsma in ons experimentenprogramma ‘Monsteren!’ een aantal keer fragmenten van de zoektocht naar hun nieuwe voorstelling gepresenteerd. Resultaat was een reeks geestige filosofische scènes, die als het ware je denken openbraken en tal van mogelijkheden schetsten. Met zijn schijnbare nonchalance deelt performer Thijs Bloothoofd zijn gedachten met ons, het publiek en neemt je mee naar een universum waar alles kan. “een flatgebouw-hoge giraf met een olifantenstaartje”. Door het stellen van een aantal rake vragen of soms slechtst door het uitspreken van de woorden geeft hij ons een nieuw perspectief op de werkelijkheid. Dit duo vraagt zich af: Als je de ‘nee’, de ‘niet’, de ‘stop’ steeds verder vooruitschuift, waar kom je dan uit? Het leidt tot wonderlijke situaties die zich vooral in je eigen hoofd afspelen. Ook hadden de gepresenteerde fragmenten een aanstekelijke naïviteit die veel van de toeschouwers herkenden. “Zeven jaar zijn en architect willen worden. Om vervolgens een huis in de vorm van een zwaan te kunnen bouwen. In een meertje. Op een nest. Trouwen en kinderen krijgen, en voor alledrie een mini-zwaantje bouwen”, aldus Thijs Bloothoofd. Ik ben dan ook erg benieuwd wat voor voorstelling het oplevert als zij deze aan elkaar zullen smeden.”
CONCEPT: Thijs Bloothoofd & Suzan Tolsma | SPEL: Thijs Bloothoofd | REGIE: Suzan Tolsma